Παιδιά, είναι καλοκαίρι.
Λοιπόν, επιτρέψτε μου να το διευκρινίσω και να γίνω πιο συγκεκριμένος.
Σε αυτό το σπίτι τουλάχιστον έχουν ξεκινήσει οι καλοκαιρινές διακοπές. Συνεχίζουμε να ζούμε υπό τις σχολικές διακοπές, ένα σύστημα προγραμματισμού που υπαγορεύει πότε μπορούμε να ξεκουραστούμε και πότε πρέπει να συνεχίσουμε, πότε επιτρέπεται να είμαστε άρρωστοι και πότε ο εγκέφαλός μας πρέπει να είναι σε πλήρη εγρήγορση. Αυτό δεν ισχύει για πολλούς, καταλαβαίνω. Αλλά επί του παρόντος, αυτό είναι που καθορίζει τα πρότυπα εργασίας μου.
Έχω το τεράστιο προνόμιο να βρίσκομαι κοντά στους δύο νεότερους πιο κοντινούς και αγαπημένους μας, να δουλεύω από το σπίτι και να μπορώ να επιλέξω ένα πιο ελαφρύ πρόγραμμα εργασίας το καλοκαίρι.
[As a side note, I am acutely aware of how few years we have left in this season before any association with school is over. In that is a whole other blog series, looking at transitions, change, loss, letting go.
‘Tis not for now.]
Και έτσι σε μια μικρή παύση στο blogging. Οι διακοπές υπαγορεύουν πιο αργό ρυθμό, ίσως καιρός για προβληματισμό.
Παύση.
Ίσως αντιμετωπίσετε εκείνο το σωρό βιβλία δίπλα στο κρεβάτι.
Ή αφεθείτε στην εξαιρετική πολυτέλεια του να μην έχετε-τίποτε-ιδιαίτερο-να-κάνετε.
Αφήστε τις ψυχές μας να προλάβουν.
Και έτσι, οι σκέψεις για το blogging θα είναι όλο και πιο σύντομες τις επόμενες εβδομάδες, εμπνευσμένες από πρόσφατες σκέψεις για τη δημιουργικότητα.
Έχω συναντήσει μερικές θαυμάσιες και προβληματικές παρατηρήσεις σχετικά με τη δημιουργικότητα που έχουν διευρύνει την προοπτική μου, και αυτές επιδιώκω να τις μοιραστώ με την ελπίδα ότι θα κάνουν το ίδιο για εσάς.
Σε όλα όσα έχουν αυτές τις επόμενες εβδομάδες, σας εύχομαι δημιουργική ελευθερία για να απολαύσετε πλήρως και να αγκαλιάσετε αυτό που είστε.
